از دودمان حسین ، عباس ، على اکبر، مجاهد سیزده ساله قاسم و دیگر پسران امام مجتبى و پسران دلاور زینب قهرمان و نیز فرزندانى از مسلم و دیگران از بنى هاشم به شهادت رسیده اند و همگى ، رسالت خون بنیاد خویش را در برابر مکتب و عقیده و ایمان خود و نسبت به امام و رهبر خویش ، به خوبى و به کمال ، به انجام رسانده اند و اکنون ، وارث همه این شهادتها و شهیدان ، حسین بن على ( علیهما السلام ) مانده است .
و... تنهاست و غریب !
میدان ، از رزم آوران بنى هاشم و دیگر اصحاب فداکار و جانباز، تهى است و پیکر در خون تپیده فداییان امام ، در میان رزمگاه بر جاى مانده است ، و حسین ، قهرمان این نهضت و مرد شماره یک این حرکت خونین و حماسى و جنبش الهى که تنها مطلوب سپاه عمر سعد است و کشتن او را که حاضر به بیعت نشده و حکومت جور را به رسمیت نشناخته است و براى ادامه زندگى ، با آن بى شرفان پست ، دست نداده است ، در سر دارند. او را یکه و تنها، بدون هیچ یاور و همرزمى ، در برابر خود مى بینند

و سرنوشت ، آنان را به لحظه ((امتحان )) کشانده است و کربلا ((صحنه آزمایش )) است و صحنه نمایاندن جوهره هر کس بر خود و دیگران ، تا روشن شود که سره است یا ناسره ؟
((کربلا)) محک تجربه است ، تصفیه گاه است ، ((فتنه )) است تا معلوم گردد که چه کس شایسته ماندن و درخشیدن بر تارک قرنها و جا داشتن در دلها و اندیشه هاست و چه کس باید به ((زباله دانى تاریخ )) افکنده شود.
کربلا تجلى گاه با ارزش ترین خصلتهاى انسانى همچون : ایمان ، فداکارى ، ایثار، دل آگاهى ، حق خواهى و مرگ کشى است و ((مدرسه )) است و ((آموزشگاه )) و عصاره تاریخ و فشرده همه صحنه هاى نبرد حق و باطل در درازاى تاریخ و پهناى زمین .
و حسین ، تنهاست .
و چهره اش در هاله اى از افروختگى شوق آمیز فرو رفته است . بیگمان او در این حال ، به فلسفه بلندى مى اندیشد که خود و یارانش بر سر آن ، جان را مایه گذاشته اند.
امام رو به دشمن ، فریاد ((هل من ناصر)) مى زند تا طنین آن ، ذره اى انسانیت و وجدان خفته را نیز - اگر در آن سو موجود است - بیدار کند:
- آیا یارى کننده اى براى ما هست ؟
- و آیا حق طلب و دادخواهى هست که به خدا روى آورد؟
- آیا کسى هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟
- آیا فریادرسى هست که به خاطر خدا به یارى ما بشتابد؟...
و جواب ... سکوت !