پيام

محب الزهراء
93/4/12

+ در آيه زيباي 193 سوره آل‌عمران به زبان بندگي مي‌گوييم: «رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلإِيمَانِ أَنْ آمِنُواْ بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الأبْرَارِ.» *پروردگارا، ما صداي منادي توحيد را شنيديم،......* (نواي "ربّنا" با صداي حامد زماني+ صوت)

دلآرام 93/4/12

جالب نبود/بايد بزاره اهلش بخونه.ربناي شجريان خيلي بهتر است/البته اصلا قابل مقايسه نيست:)

بهتره کسي که به اصول اين دين و نظام اعتقادي نداره اصلا ربنا نخونه البته....

آفرين به بچه ولايياي سرزمينمون..تشکربانو@};-

حرف حق را از هر کسي بشنويد،حتي اگر خود به آن عمل نکند.{امام صادق (ع) } :)

ايشون که زيبا خوندن دستشونم درد نکنه ديگراني هم خوندن که جايگزين بسيار خوبي براي ربناي قبلي هست.ضمنا زمان پيامبر حتمن بودن کساني که بهتر از بلال اذان بگن. اما اذان گوي پيمبر بلال حبشي بود که شين رو سين تلفظ ميکرد

ربنا خوندن چه ربطي داره به حرف حق؟ من دوست دارم اين حرف حق را از کسي ديگر بشنوم که با عقايدم همخواني دارد!

علايق مانعي در دين و ايمان به وجود نمي آورد.رنگ پرچم يزيد قرمز بود.آيا کسي که قرمز را دوست داشته باشد گناه کرده است؟.پس بحث تمام است

کميل نيمه شبي همراه حضرت علي در تاريکي شب از کوچه هاي کوفه عبور مي کردند تا به خانه اي رسيدند از آن خانه صداي تلاوت قرآن به گوش مي رسيد، معلوم بود مرد پارسايي از بستر راحت برخاسته و باصدايي دانشين و پرشور قرآن مي خواند آن چنان که گريه و بغض گلويش را گرفته بود کميل سخت تحت تأثير آن صدا قرار گرفت آن مرد اين آيه را مي خواند: {آيا کساني که در زيورهاي دنيا غرق هستند بهترند}

يا آن کسي که در ساعات شب به عبادت مشغول است و در حال سجده و قيام، از عذاب آخرت مي ترسد و به رحمت پروردگارش اميدوار است؟! بگو آيا کساني که مي دانند يکسان هستند؟! تنها خردمندان متذکر مي شوند}. وقتي کميل اين آيه را با آن صداي پرسوز مي شنيد، چنان دگرگون شد که با خود گفت: اي کاش مويي بر بدن اين قاري مي شدم و صداي قرآن او را مي شنيدم!

حضرت علي عليه السلام از دگرگوني حال کميل به خاطر آن صداي پرسوز و گداز آکاه شد و به او فرمود: اي کميل! صداي پراندوه اين قاري تو را حيران و شگفت زده نکند؛ چرا که او از دوزخيان است و بعد از مدتي راز اين سخن را به تو خواهم گفت. اين سخن مولا، کميل را از دو جهت شگفت زده کرد؛ يکي اين که حضرت از دگرگوني دروني کميل خبر داد و ديگر اين که او را از دوزخي بودن آن خواننده ي قرآن باخبر کرد.

مدتي گذشت تا اين که جنگ نهروان پيش آمد. در اين جنگ کساني که با قرآن سر و کار داشتند علي عليه السلام را کافر خواندند و با او به جنگ برخاستند. کميل چون سربازي جانباز همراه علي عليه السلام بود و علي که شمشيرش از خون آن کوردلان مقدس مآب سيراب شده بود، متوجه کميل شد،

ناگهان نوک شمشيرش را بر سر يکي از هلاک شدگان فرود آورد و فرمود: اي کميل! آن کسي که در آن نيمه شب قرآن را با آن سوز و گداز مي خواند همين شخص است. کميل سخت تکان خورد و به اشتباه خويش پي برد و دانست که نبايد صداي قرائت زيبا و ظاهر افراد او را گول بزند. او در حالي که بسيار ناراحت بود، خود را روي قدم هاي بارک حضرت انداخت و از خدا طلب آمرزش کرد .

*فقط صداي زيبا کافي نيست ... روح حاکم بر صدا هم مهم است ..*

*بحث تمام*