حسینت هنوز داغ دار توست
زینبت بهانه ی دستانت را می گیرد
و بغض حسن در کوچه هنوز نشکسته است...

کاروان کربلا به تاریخ پیوسته و کاروانیانش راهی عرش خدا شدند
دخترت بر سجاده ی صبر نشسته و انتظار پیوستن به محبوبش را می کشد
مادر جان میدانم هنوز عزادار حسینت هستی
میدانم هنوز تویی که تمام رنج جهالت انسان را بدوش می کشی
تو و فرزندانت
تو و سلاله ی نورت
چقدر عاجزم در وصف اندوه و پریشانیت مادر
چقدر کم و بی ارزشند کلماتم برای توصیف احوالت

انگار از همه بهتر دعبل می سراید این غم جان سوز را
همان جا که فرزندت حضرت شمس الشموس خانواده اش را پشت پرده ای نشاند و این اشعار را به گوهر اشکشان مزین نمود
آه مادر...مادر...مادر

أَفاطِمُ لَوْ خِلْتِ الْحُسَیْنَ مُجَدَّلا *** وَ قَدْ ماتَ عَطْشاناً بِشَطِّ فُراتِ

إِذاً لَلَطَمْتِ الْخَدَّ فاطِمُ عِنْدَهُ *** وَ أَجْرَیْتِ دَمْعَ الْعَیْنِ فِی الْوَجَناتِ

أَفاطِمُ قُومِی یَا ابْنَةَ الْخَیْرِ وَ انْدُبِی *** نُجُومَ سَماوات بِأَرْضِ فَلاتِ

بَناتُ زِیاد فِی الْقُصُورِ مَصُونَةٌ*** وَ آلُ رَسُولِ اللهِ مُنْهَتِکاتِ

وَ آلُ زِیاد فِی الْحُصُونِ مَنِیعةٌ *** وَ آلُ رَسُولِ اللهِ فِی الْفَلَواتِ

سَأَبْکِیهِمْ ما ذَرَّ فِی الاَرْضِ شارِقُ *** وَ نادى مُنادِى الْخَیْرِ لِلصَّلَواتِ

وَ مَا طَلَعَتْ شَمْسٌ وَ حانَ غُرُوبُها *** وَ بِاللَّیْلِ أَبْکیهِمْ وَ بِالْغَدَواتِ

«اى فاطمه! اگر پیکر به خاک و خون غلطیده حسین را که تشنه کام کنار شطّ فرات به شهادت رسیده به خاطر آورى در آن هنگام اى فاطمه کنار آن پیکر، به چهره ات مى زنى و اشک چشمانت را بر رخسارت سرازیر مى سازى اى فاطمه اى دختر بهترین مردم، برخیز! و بر ستارگان آسمان ها در آن صحراى خشک ناله بزن (چرا گریان نباشم وقتى که به خاطر آورم) دختران زیاد در قصرهاى خویش درامانند;

ولى حریم خاندان رسول خدا دریده شده است. در حالى که آل زیاد در دژهاى محکمى آسوده اند فرزندان رسول خدا در صحراهاى خشک و سوزان سرگردانند.

 آرى! تا آن زمان که خورشید در عالم پرتو افشانى مى کند و نداى مؤذّنى براى نماز بلند است و مادامى که خورشید طلوع و غروب مى کند و به هنگام شبانگاهان و صبح گاهان بر آنان مى گریم».

التماس دعا