دو سپاه نابرابر، برابر هم قرار مى گیرند، جنگ درمى گیرد و کار به مرحله حساس و سختى مى رسد. امام و برخى دیگر، صورتشان از شوق مى درخشد. از یاران امام وقتى که یک یا دو مرد کشته مى شوند، به خاطر کمى افراد، محسوس و مشخص مى شود، ولى از جبهه دشمن هرچه هم کشته مى شوند معلوم نمى گردد و این به خاطر انبوهى نفرات آنان است .⁽⁶⁹⁾
در این ساعات ، که امام ، پى درپى قربانیهاى خود را در ((منا))ى دوست فدا مى کند، فلسفه ژرف و بلند خویش را یادآور مى شود و خطاب به بازمانده یارانش مى گوید:
((مقاومت ! اى بزرگ زادگان ، مرگ ، پلى است که از رنج و سختى به سوى بهشتهاى گسترده و نعمتهاى پایدار، عبورتان مى دهد. از پیامبر است این سخن که : دنیا زندان مؤ من است و بهشت کافر، و مرگ پل آنان است به سوى بهشت هاشان و پل اینان به سوى جهنم هاشان ...)).⁽⁷⁰⁾
اصحاب امام ، با حمله اى برق آسا به قلب سپاه دشمن ، معرکه را حساستر مى کنند.

حمله اى که از ((عقیده )) سرچشمه و مدد مى گیرد و قطره هاى خونشان که از زره ، بر زمین مى چکد، زمین کربلا را بوسه مى زند.

اینان خویشتن را چنان ساخته اند که در قاموس زندگیشان واژه ((ترس )) یافت نمى شود.

شناگر دریاى شهادت اند و شیفته شیوه شیعه ، در رکاب امام و پیش روى او مى جنگند و از او و آرمان عدالتخواهش ، الهام مى گیرند.
حیات را در شهادت مى جویند.
بقا، را در ((فنا)) مى طلبند.
ماندن را در ((رفتن )) مى بینند.
تجسم جاودانگى و تبلور خلود و ابدیت اند.
بر سفره ((رزق الهى )) مهمانند.
((آنانکه حلق تشنه به خنجر سپرده اند.
آب حیات ، از لب شمشیر، خورده اند)).⁽⁷¹⁾

امام حسین ( علیه السلام ) وقتى که حقیقت و هدفش و آنچه بدان معتقد است به خطر مى افتد، به سادگى از هرچه که انسان در زندگى با آن خو گرفته و پیوند دارد، مى گذرد و خود را از بندهاى بندگى آفرین رها کرده و مى گسلد و در راه مکتب و عقیده اش ، بزرگترین فداکاریها را مى کند و این است معناى زهد در فرهنگ شیعه و قرآن .
چرا که : ((زهد، نداشتن نیست ، بلکه در بند داشته ها نبودن است )).
و... حسینى ((چنین ))، همرزمانى ((چنان )) لازم دارد.