وقتى پیکر پاره پاره على اکبر به نزدیکى خیمه ها مى رسد. و وقتى تو شیون کنان و صیحه زنان خودت را از خیمه بیرون مى اندازى ، وقتى به پهناى صورت اشک مى ریزى و روى به ناخن مى خراشى ،

وقتى تا رسیدن به پیکر على ، چند بار زمین مى خورى و برمى
خیزى ، وقتى خودت را به روى پیکر على اکبر مى اندازى ، حسین فریاد مى زند که : ((زینب را دریابید.))


حسینى که خود قامتش در این عزا شکسته است و پشتش دوتا شده است . حسینى که غم عالم بر دلش نشسته است و جهان ، پیش چشمان اشکبارش تیره و تار شده است .
 

حسینى که خود بر بلندترین نقطه عزا ایستاده است ، فقط نگران حال توست و به دیگران نهیب مى زند که :
((زینب را دریابید. هم الان است که قالب تهى کند و کبوتر جان از نفس تنش بگریزد.))

با دست بسته است ولی دست بسته نیست
زینب سرش شکسته ولی سرشکسته نیست
هرچند سربه زیر...ولی سرفراز بود
زینب قیام کرده چون از پانشسته نیست
زینب اسیر نیست دو عالم اسیر اوست
او را اسیر قافله خواندن خجسته نیست
رنج سفر،خطر،غم بازار،چشم شوم
داغ سه ساله دیده ولی باز خسته نیست
حتی اگر به صورت او سنگ می‌خورد
هیهات بند معجرش از هم گسسته نیست


«مجید تال»

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند
قسم به ذات کبریا، ز یمن مرتضی کند


خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون
که او کند هر آنچه را که حکمت اقتضا کند


ز قدرت یَدُ اللَّهی، کسی ندارد آگهی
وسیله‌اش بود علی ، خدا هر آن چه را کند


به جنگ بدر و نهروان، علی است یِکّه قهرمان
نگر که دست حق عیان ، قتال اشقیا کند



به روی دوش مصطفی ، نهد چو پای مرتضی
نگر به بت شکستنش ، که در جهان صدا کند


به رزم خندق و اُحُد ، به قتل عَمْرو عَبْدِوَد
خدا به دستِ دست خود ، لوای حق بپا کند


چو افضل از عبادت خلایق است ، ضربتش
علی تواند این عمل ، شفیع ما‌سِوی کند


به پیشگاه کردگار ، ز بس که دارد اعتبار
دُیون جمله بندگان ، تواند او ادا کند


نماز ، بی ولای او ، عبادتی است بی‌وضو
به منکر علی بگو ، نماز خود قضا کند


هر آنکه نیست مایلش ، جفا نموده با دلش
بگو دل مریض خود ، به عشق او شفا کند


علی است آن‌که تا سحر ، سرشک ریزد از بصر
پی سعادت بشر ، ز سوز دل دعا کند


علی انیس عاشقان ، علی پناه بی‌کسان
علی امیر‌مؤمنان ، که مدح او خدا کند


پس از شهادت نبی ، که را سِزَد به جز علی
که تا به حشر آدمی ، به کارش اقتدا کند ؟


قسیم نار و جنتّش ، ترازوی محبّتش !
که مؤمنان خویش را ، ز کافران جدا کند


گهی به مسند قضا ، گهی به صحنه غزا
گهی به جای مصطفی ، که جان خود فدا کند


علی است فرد و بی‌نظیر ، علی مُجیر و دستگیر
که نام دل‌گشای او ، گره ز کار وا کند


ز کار قهرمانیَش ، پر است زندگانیَش
نگین پادشاهیش ، به سائلی عطا کند


امیر کشور عرب ، ثنا کنان ، دعا به لب
برد طعام نیمه شب ، عطا به بی‌نوا کند


ز کوی شاه اولیا ، که مهر اوست کیمیا
کجا روی ، بیا بیا ، که دردها دوا کند


کنیم چون‌که های‌ و‌ هو ، به پیشگاه لطف هو
خدا نظر کند به او ، علی نظر به ما کند


دل علی گداخته ، که با زمانه ساخته
امام ناشناخته ، ز خلق شکوه‌ها کند


پس از وفات فاطمه ، کشید دامن از همه
که ختم عمر خویش را ، به کنج انزوا کند


ز قبر بنت مصطفی ، کجا رود علی ، کجا ؟
که نیست یار آشنا ، دلش ز غم رها کند


سرشک بر دو عین او ، ز اشک زینبین او
که گریه بر حسین او ، به یاد کربلا کند


علی غریب و خون جگر ، ز هجر یار نوحه‌گر
کنار آن جدار و در ، اقام? عزا کند


(حسان) بگیر دامنش ، قسم به حقّ مُحسنش
گره گشای انبیا ، حوائجت روا کند