اینک ، کربلا خونرنگ است .
دشت ، از خون حسین ( علیه السلام ) سرخ فام است .


خون او، ترسیم خط حائل میان حق و باطل است .
خون ، خط مى کشد و خط و راه ، از خون سرچشمه مى گیرد.
و به خون ، ختم مى گردد و خون عاشوراییان ،
محک شناخت صادقان و مدعیان در طول تاریخ مى شود.


این ((خون )) که امروز بر ((خاک )) مى ریزد، بر سر راه ستمگران خار مى رویاند و پیش پاى آزادگان لاله مى کارد.
((آویزه عرش )) بر زمین افتاده است .


ازدحامى مى شود... غبارى برمى خیزد... و... فرو مى نشیند... و حسین ، طپیده در خون گرم خویش ... در حالى که آخرین دقایق را مى گذراند، مى گوید:
خدایا! ...
راضیم و جز تو معبودى نمى شناسم .


((... رِضىً بِقَضائِکَ وَلا مَعْبُودَ سِواکَ...)).