دل زمین زیر سم‌ْکوبه‌های اسبان

بر سینه شرحه شرحه حسین، می‌لرزید..

از آن پیکر سیمین،

عطر بوسه‌های محمد و زهرا به هوا بر خواست..

با فضا در‌آمیخت

و با دانه‌های شن صحرا..

و تاریخ....

آتش، مستانه خیمه را در کام می‌کشد..

باد شن‌ها را می‌پراکند..

کفنی نازک از غبار، بر‌اندامان عریان..

و قبایل در نشئه غارت و چپاولند..

فرات به فرار می‌اندیشد..

و سر حسین بر بلندای نیزه‌ای می‌درخشد..

به آخر دنیا می‌نگرد ...