مفضّل بن عمر در ضمن روایت مشروحى، از امام صادق (ع) نقل مى کند که فرمود: در روز قیامت، حضرت خدیجه (س) و فاطمه بنت اسد (س) مادر امیر مؤمنان على (ع) محسن را حمل مى کنند، آنها گریه و ناله مى کنند، مادرش فاطمه (س) (این آیات قرآن را) مى خواند:
هذا یَوْمُکُمُ الَّذى کُنْتُمْ تُوعَدُونَ: «این همان روزى است که به آن وعده داده شده اید». (انبیاء- 104)
یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ اَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ اَمَداً بَعِیداً...
(امروز همان) «روزى است که هر کس آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر مى بیند، و دوست مى دارد میان او و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله ى زمانى زیاد مى باشد...». (آل عمران- 30)
آنگاه امام صادق (ع) آنچنان گریه کرد که محاسن شریفش از اشک تر شد، سپس فرمود:
لا قَرّتْ عَیْنٌ لا تَبْکِى عِنْدَ هذا الذِّکْرِ.
«روشن مباد آن چشمى که هنگام ذکر این مصیبت، گریه نکند».