پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر
چون شیشه ی عطری که درش گم شده باشد ...

بلند مرتبه شاهی و پیکرت افتاد
همین که پیکرت افتاد خواهرت افتاد
تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی
هزار مرتبه زینب، برابرت افتاد...

همین که از طرف جمعیت دو تا چکمه
رسید اول گودال، مادرت افتاد
تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند
چنان که شرح تن تو به آخرت افتاد...

ولی به جان خودت خواهرت مقصر نیست
در آن شلوغی اگر بارها سرت افتاد
خبر رسید که انگشتر تو را بردند
میان راه، النگوی دخترت افتاد...

مثلت کربلا سه ضلع دارد / حسینیان، یزیدیان و بی تفاوت ها !
نمی دانی بدان / در ریختن خون حسین «علیه السلام» بی تفاوت ها بیش از یزیدیان نقش داشتند !

چه شد کاشف الکربتــــــ حسیـــن جان؟
که وقتی از کناربدنش در گوشه نهر علقمه بر میگشتی غــمی به پهنای عالم امکان کمرتان را خم کرده بود؟ ؟
مگر با عباس چه کرده بودند؟
چه دیدی مگر ای روح صبر
ای کوه صبر
که زمینگیرش شدی؟

پرچمت نیست که تکان می خورَد ، این ، دل ِ من است . . .

داشته ها که دست و پا گیرند؛
در کربلا،
« نداشتن» ، عجب قیمتی است.

از داشته ها اگر تهی شدی،
پژواک پر طنین این آوا ، دلت را تسخیر خواهد کرد :
« هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله..»

همه را صـدا زد
فرمود:عباس....علی اکبرم....زُهیـر...حبیبـــــ
ومن
معتقـدم ما را هـم صدا زدند...
نشانـی اش این اشکهایمان.....
.........
صلـی الله علـی الباکیـن علـی الحسیـن.!