برای خورشید پدر خورشید

یازده بار جهان گوشه ی زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریه ی باران کم نیست

سامرائی شده ام، راه گدایی بلدم
لقمه نانی بده از دست شما نان کم نیست

قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند
بر دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست

یازده بار به جای تو به مشهد رفتم
بپذیرش به خدا حج فقیران کم نیست

زخم دندان تو و جام پر از خون آبه
ماجرایی است که در ایل تو چندان کم نیست

بوسه ی جام به لب های تو یعنی این بار
خیزران نیست ولی روضه ی دندان کم نیست (1)

از همان دم پسر کوچکتان باران شد
تاهمین لحظه که خون گریه ی باران کم نیست

در بقیع حرمت با دل خون می گفتم
که مگر داغ همان مرقد ویران کم نیست

پی نوشت:
1. این دو بیت اشاره دارد به زمانی که امام حسن عسکری (علیه السلام)، از فرزند بزرگوار خویش آب خواستند ولی آنقدر که بدن مبارکشان می لرزید، کاسه ی آب دندان مبارک ایشان را شکست.

حمید رضا برقعی

مفضّل بن عمر در ضمن روایت مشروحى، از امام صادق (ع) نقل مى کند که فرمود: در روز قیامت، حضرت خدیجه (س) و فاطمه بنت اسد (س) مادر امیر مؤمنان على (ع) محسن را حمل مى کنند، آنها گریه و ناله مى کنند، مادرش فاطمه (س) (این آیات قرآن را) مى خواند:
هذا یَوْمُکُمُ الَّذى کُنْتُمْ تُوعَدُونَ: «این همان روزى است که به آن وعده داده شده اید». (انبیاء- 104)
یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ اَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ اَمَداً بَعِیداً...
(امروز همان) «روزى است که هر کس آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر مى بیند، و دوست مى دارد میان او و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله ى زمانى زیاد مى باشد...». (آل عمران- 30)
آنگاه امام صادق (ع) آنچنان گریه کرد که محاسن شریفش از اشک تر شد، سپس فرمود:
لا قَرّتْ عَیْنٌ لا تَبْکِى عِنْدَ هذا الذِّکْرِ.
«روشن مباد آن چشمى که هنگام ذکر این مصیبت، گریه نکند».

امام صادق علیه السلام با چشم گریان فرمودند:
...(محنت و مصیبات بر ما، هنگامه) روز سقیفه و آتش زدن بر درب خانه امیرالمؤمنین و حسنین و فاطمه و زینب و ام کلثوم و فضه و کشتن محسن بن علی (صلوات الله علیهم) با لگد، عظیم تر و وحشتناکتر و تلخ تر از مصیبات کربلاست...

(ج3 نوائب الدهور)

علی(ع) نشسته بود کنار بستر پیامبر(ص)، صحبت های او را می شنید:
" علی جان! دستانت را می بندند... . صبر می کنی!؟"
ــ بله یا رسول الله!

ــ علی جان! خانه نشینت می کنند... . صبر می کنی!؟
ــ بله یا رسول الله!

علی(ع) گفت: " حتی اگر فاطمه ام را اذیت کردند و کتک زدند!؟ "
پیامبر(ص) گفت: " علی جان! آنجا هم صبر کن."

***
وقتی عمر با لگد در را باز کرد، آمد تو. علی یقه اش را گرفت، کوبیدش روی زمین. محکم گلویش را گرفت؛ داشت خفه می شد که رهایش کرد.
گفت: "فقط به خاطر پیامبر(ص) کاری نمی کنم، چون سفارش کرد صبر کنم."



منبع: کتاب "مادر آفتاب" (روایت داستانی از زندگی حضرت زهرا (س)) ، نوشته ی مهرالسادات معرک نژاد (از مجموعه کتاب های "14 خورشید و یک آفتاب") ، ص 78