(حق روضه ادا شود لطفا)

لحظه های آخر است دیگر
هرکسی هر چه داشت رو میکرد


پیرمردی سنگ می آورد
و یکی نیزه را فرو میکرد


دیگری پاره های جسمش را
تیر میزد و رفو میکرد

ویکی هم گرفته پیکان را
در دهان و در گلو میکرد

گریز :

یک ضریح دیده اند پنداری
هرکسی حاجتی از او میکرد

مانده از روضه وُ از هیأت وُ از مجلس وُ از سینه زنی، آمده ام کنج اتاقم ، به دلم پرچم مشکی زده وُ شال عزایم به کف وُ دست به دامان تو گشتم
که تو اربابی وُ من بنده ی هرجایی ِ جامانده ازینجا و از آنجایم وُ امروز دلم گشته هوایی وُ نشستم به امید کرمی از طرف شاه عزایم که شمایی !

بگو از عطش ُو از جگر سوخته وُ از رخ افروخته وُ از طف صحرا وُ بگو از "علی" وُ از "علی" وُ از غم لیلا وُ بگو از ید سقا وُ بگو با من دلخسته از اندوه دل زینب کبرا وُ امان از دل زهرا و امان از دل زهرا ...

بگو با من مجنون ، بخدا حسرت داغی به دلم مانده که از داغ شما بشکنم امروز ُو بسوزم که دگر نشنوم این روضه ی جانسوز که : ای اهل حرم میر و علمدار نیامد ...

و دگر نشنوم امروز که خم گشته قد کوهی ُو رودی به لب آورده رشیدی ... چه رشیدی ! همان راز رشیدی که لبِ رود رسید ُو نرسید آب به لبهاش ...

همان راز رشیدی که عمودی ...

بگو ! روضه بخوان شاه غریبم تو بخوان بر من جامانده ازین قافله ی اشک ، که با نام تو آمیخته این اشک وُ خوشا اشک !
خوشا اشک ! خوشا گریه بر این داغ ، خوشا گریه بر این درد
خوشا گریه ، نه این گریه ! خوشا گریه ی یعقوب که نور بصرش رفت چو روزی پسرش رفت ...
خوشا قصه ی یعقوب ! که گرگان بیابانی وُ پیراهن خونین عزیزش همه کذب است ...
خوشا چاه ! همان چاه که یوسف به سلامت ز درش باز درآمد وَ نه یک قطره ی خون ریخت در انجا و نه انگشت کسی گم شده آنجا و کنارش نه تلی بود نه تپه ! وَ یعقوب ندیده است دمی یوسف ِ در چاه !
خوشا قصه ی یعقوب ! که گودال ندارد وَ آه از دل آن خواهر غمدیده که از روی تلی دیده که « الشّمر ...»


عجب مجلس گرمی شده اینجا ، همین کنج اتاقم که بجز من وَ بجز روضه ی ارباب ،کسی نیست وَ انگار که عالم همه جمعند همینجا ! وَ انگار که این پنجره و فرش و در و ساعت و دیوار ،گرفتند دمِ حضرت ارباب : حسین جان ، حسین جان ، حسین جان ، حسین جان ...

*یاسمین صباغیان طوسی

دو سپاه نابرابر، برابر هم قرار مى گیرند، جنگ درمى گیرد و کار به مرحله حساس و سختى مى رسد. امام و برخى دیگر، صورتشان از شوق مى درخشد. از یاران امام وقتى که یک یا دو مرد کشته مى شوند، به خاطر کمى افراد، محسوس و مشخص مى شود، ولى از جبهه دشمن هرچه هم کشته مى شوند معلوم نمى گردد و این به خاطر انبوهى نفرات آنان است .⁽⁶⁹⁾
در این ساعات ، که امام ، پى درپى قربانیهاى خود را در ((منا))ى دوست فدا مى کند، فلسفه ژرف و بلند خویش را یادآور مى شود و خطاب به بازمانده یارانش مى گوید:
((مقاومت ! اى بزرگ زادگان ، مرگ ، پلى است که از رنج و سختى به سوى بهشتهاى گسترده و نعمتهاى پایدار، عبورتان مى دهد. از پیامبر است این سخن که : دنیا زندان مؤ من است و بهشت کافر، و مرگ پل آنان است به سوى بهشت هاشان و پل اینان به سوى جهنم هاشان ...)).⁽⁷⁰⁾
اصحاب امام ، با حمله اى برق آسا به قلب سپاه دشمن ، معرکه را حساستر مى کنند.

حمله اى که از ((عقیده )) سرچشمه و مدد مى گیرد و قطره هاى خونشان که از زره ، بر زمین مى چکد، زمین کربلا را بوسه مى زند.

اینان خویشتن را چنان ساخته اند که در قاموس زندگیشان واژه ((ترس )) یافت نمى شود.

شناگر دریاى شهادت اند و شیفته شیوه شیعه ، در رکاب امام و پیش روى او مى جنگند و از او و آرمان عدالتخواهش ، الهام مى گیرند.
حیات را در شهادت مى جویند.
بقا، را در ((فنا)) مى طلبند.
ماندن را در ((رفتن )) مى بینند.
تجسم جاودانگى و تبلور خلود و ابدیت اند.
بر سفره ((رزق الهى )) مهمانند.
((آنانکه حلق تشنه به خنجر سپرده اند.
آب حیات ، از لب شمشیر، خورده اند)).⁽⁷¹⁾

امام حسین ( علیه السلام ) وقتى که حقیقت و هدفش و آنچه بدان معتقد است به خطر مى افتد، به سادگى از هرچه که انسان در زندگى با آن خو گرفته و پیوند دارد، مى گذرد و خود را از بندهاى بندگى آفرین رها کرده و مى گسلد و در راه مکتب و عقیده اش ، بزرگترین فداکاریها را مى کند و این است معناى زهد در فرهنگ شیعه و قرآن .
چرا که : ((زهد، نداشتن نیست ، بلکه در بند داشته ها نبودن است )).
و... حسینى ((چنین ))، همرزمانى ((چنان )) لازم دارد.