مفضّل بن عمر در ضمن روایت مشروحى، از امام صادق (ع) نقل مى کند که فرمود: در روز قیامت، حضرت خدیجه (س) و فاطمه بنت اسد (س) مادر امیر مؤمنان على (ع) محسن را حمل مى کنند، آنها گریه و ناله مى کنند، مادرش فاطمه (س) (این آیات قرآن را) مى خواند:
هذا یَوْمُکُمُ الَّذى کُنْتُمْ تُوعَدُونَ: «این همان روزى است که به آن وعده داده شده اید». (انبیاء- 104)
یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ اَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ اَمَداً بَعِیداً...
(امروز همان) «روزى است که هر کس آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر مى بیند، و دوست مى دارد میان او و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله ى زمانى زیاد مى باشد...». (آل عمران- 30)
آنگاه امام صادق (ع) آنچنان گریه کرد که محاسن شریفش از اشک تر شد، سپس فرمود:
لا قَرّتْ عَیْنٌ لا تَبْکِى عِنْدَ هذا الذِّکْرِ.
«روشن مباد آن چشمى که هنگام ذکر این مصیبت، گریه نکند».

امام صادق علیه السلام با چشم گریان فرمودند:
...(محنت و مصیبات بر ما، هنگامه) روز سقیفه و آتش زدن بر درب خانه امیرالمؤمنین و حسنین و فاطمه و زینب و ام کلثوم و فضه و کشتن محسن بن علی (صلوات الله علیهم) با لگد، عظیم تر و وحشتناکتر و تلخ تر از مصیبات کربلاست...

(ج3 نوائب الدهور)

علی(ع) نشسته بود کنار بستر پیامبر(ص)، صحبت های او را می شنید:
" علی جان! دستانت را می بندند... . صبر می کنی!؟"
ــ بله یا رسول الله!

ــ علی جان! خانه نشینت می کنند... . صبر می کنی!؟
ــ بله یا رسول الله!

علی(ع) گفت: " حتی اگر فاطمه ام را اذیت کردند و کتک زدند!؟ "
پیامبر(ص) گفت: " علی جان! آنجا هم صبر کن."

***
وقتی عمر با لگد در را باز کرد، آمد تو. علی یقه اش را گرفت، کوبیدش روی زمین. محکم گلویش را گرفت؛ داشت خفه می شد که رهایش کرد.
گفت: "فقط به خاطر پیامبر(ص) کاری نمی کنم، چون سفارش کرد صبر کنم."



منبع: کتاب "مادر آفتاب" (روایت داستانی از زندگی حضرت زهرا (س)) ، نوشته ی مهرالسادات معرک نژاد (از مجموعه کتاب های "14 خورشید و یک آفتاب") ، ص 78

آخر، غربت هم اندازه ‏ای دارد، صبر هم حدی دارد، غم هم... آه! چه بگویم از غم‏های بی‏کران تو ای پیشوای غریب!؟
گفتم: غریب؟ چه کنم که حروف، غیر از این توانی برای بیان حال تو ندارد؛ وگرنه کجا با یک کلمه می‏شود به عمق غربت تو رسید؟ حال تو را چه کسی جز خدای تو می‏داند؟ تو حتی در میان اهل خانه خود غریب بودی و نگاه غمگینت را حتی از همسرت می‏پوشاندی. دلت شده بود خانه دردهای نگفتنی. جز به خواهرت، به چه کسی می‏توانستی اعتماد کنی؛ آن‏گاه که ظرف طلب کردی برای فوران درد این سال‏ها؟
سال‏ها بود زهر در کام داشتی و دم برنمی‏آوردی.
سال‏ها بود به هر بهانه‏ای راه خانه مخفی مادر را پیش می‏گرفتی و زائر شبانه‏اش بودی، دردت را به خاک او که نمی‏گفتی، دیگر چه کسی می‏توانست مرهم زخم‏هایت باشد؟
سال‏ها بود حتی برای زیارت مزار جدت باید از ازدحام نگاه‏های مرموز و پرکینه‏ای عبور می‏کردی و خود می‏دانستی معنی آن نگاه‏ها را.
سال‏ها بود پشت صبر را به خاک رسانده بودی و طاقت برایت شده بود لهجه هر مصیبتی.

سلام، سینه شعله ور، جگر سوخته، پیکر تیرباران شده!
سلام، امام غریب من!